İzolasyon....

     İnsanların kendilerine verdikleri bu izolasyon cezasını anlamıyorum.....


    Kendilerini tüm hayatın güzel olan imkanlarından uzaklaştırıp, bir de bunun en iyi karar olduğuna inandırmaları ....


    Etrafta dönüp duran dünyanın varlığı, olup bitenlere hassas olabilme, en azından buna meyillli kalabilme; mütemadiyen gelişen herşeyin farkında olabilme ve onlarca imkanı tadıp, bunlardan zevk alabilmek ne kadar zor olabilir ki insanlar için? Ya da bunun tersini neden yapar insan?...


   Anlayamadığım çok şey var ve kabul ediyorum belki bu benim çok tek taraflı düşünmemden kaynaklı ama... insanların kendilerine bu derece acımasız olmalarını yadırgıyorum.


  Yürürken yanından geçtiğiniz bir kafeyi denememek ya da farklı bir yolu görmemek, başka bir şey içip, yiyememek, her zaman gittiğiniz sinema dışında başka bir sinemaya gitmemek.... bunlar monotonluğun acı veren alışkanlıkları. Bunlardan sıyrılmak zor ama imkansız değil; kötü olan bu alışkanlıkların en iyisi olduğuna inandırmak kendini.


   Anlamamda yardım edin lütfen... neden denemekten korktuğumuz, kendimizi kapamayı tercih ettiğimiz anlardan sıyrılamıyoruz... Neden olması gerektiği gibi bize sunulan bütün güzel şeyleri değerlendiremeyecek kadar kör ve zavallı oluyoruz. 


    Gerçekten sanırım ben.... insanların kendilerine verdikleri bu izolasyon cezasını anlamıyorum...